Tunay nga na ang Ebanghelyo sa araw na ito ay naglalarawan
ng buhay na tinahak ng ating banal na Patron: SAN JUAN DE DIOS. Sa kanyang
pagtulong sa mga maysakit, may karamdaman, mga taong nangangailangan ng
pagdamay. Sapagkat sa bawat isang
Kristiyano, ay ito rin ang itatanong sa pagharap niya sa Diyos sa huling
paghuhukom.
Kung
ano ang ginawa natin sa pinakamaliit nating kapatid, iyan ay ginawa natin para
sa Diyos. At sa buong buhay ni San Juan ay iyan ang kanyang pinagsikapang
gawin.
Siya’y
isinilang noong taong 1492 sa Montemar, Novo Portugal. Dito, sa bata niyang
gulang siya’y lumisan sa kanyang tahanan sa hangaring maglakbay, magkaroon ng
karanasan sa daigdig, at iba-ibang gawain ang kanyang ginawa at gayon rin
naman, mga karanasan. Hanggang sa isang araw matapos na siya ay hirap sa
pagtitinda ng aklat sa gulang na 46, siya’y naglalakad at mayroong isang batang
nag-alok sa kanya ng Granada, at ang sabi sa kanya’y “ang Granada ang magiging
krus mo sa buhay.” At sa Espanya, ay mayroong siyudad na ang pangalan ay
Granada kaya nga kanyang inari ang mga bagay na itong tila baga isang pangitain
na ang Sto Nino’y nagpakita sa kanya at sa gayon ay nagpunta siya sa Granada. Dito’y
nagsimula siyang magtinda ng aklat.
Isang
araw sa pangangaral ni San Juan ng Avila ay nakita niya ang kanyang
makasalanang buhay. At sa gayo’y tumalikod siya sa kanyang buhay, mga
karanasan, at nagsimulang yakapin ang Panginoon. Siya’y naglakad sa lungsod na
dinadagukan ang dibdib at sinasabing siya’y makasalanan. Tinatawag ang mga tao
sa pagsisisi at pagbabalik-loob. At dahil dito’y pinaghinalaan siyang
nasisiraan ng ulo, at dinala siya sa isang bahay ng mga nasisiraan ng ulo.
Subalit dito’y pinuntahan siya ni San Juan ng Avila upang palayain at upang
ipakita ang tunay na tawag sa kanya ng Panginoon. Sa huli, siya ay nagtatag ng
isang bahay na tumutulong sa lahat ng klase ng taong maysakit at nasisiraan ng
ulo. Dahilan na rin sa kanyang naging karanasan kung paano trinato ang mga
nasisiraan ng bait. Sa kanyang pagtitinda ng kahoy, pinagsikapan niyang
suportahan at tulungan ang mga maysakit, hanggang sa huli, sa kahuli-hulihang
sandali ng kanyang buhay, ayon sa kasaysayan, sa gulang na 65 siya ay pumanaw,
ang dahilan din ng kanyang pagpanaw ay ang pagsisikap din na maligtas ang isang
batang nalulunod. Tumalon siya sa ilog nang makita ang batang nalulunod.
Nailigtas niya ito subalit siya ay dinapuan ng mabigat na karamdaman at ito ang
kanyang ikinamatay.
Sa
araw na ito na ginugunita natin ang kanyang kapistahan, ang kanyang halimbawa
ang tumatawag din sa ating lahat upang sa gayon ang mabuting balita ng
Panginoon ay makita sa ating buhay. Sa pagtulong at pagkakawang-gawa, sa mga
nagdurusa, sa mga dukha, sa mga may karamdaman, sa mga taong nakakalimutan na
ng lipunan. Sapagkat ang tunay na buhay Kristiyano ay nakikita sa ating mga
gawa. Hindi lamang sa magagandang mga pananalita.
Ang
mga banal na tao’y ibinibigay sa atin ng Simbahan upang maging halimbawa ng
pagsunod sa Diyos. Ang halimbawa ni San Juan ang ipinakikita sa atin ng tunay
na pagsunod sa Panginoon, sa pagyakap sa mga higit na kapus-palad.
Kung
minsa’y tinatanong ng mga hindi nakakaintindi sa ating Pananampalatayang
Katoliko, bakit daw ba mayroon pang mga Santo? Bakit pa inilalagay ang mga
Santo sa karo? Bakit nga ba? Ang
dahila’y itinataas natin sila bilang bayani ng pananampalataya. Kung ang
bansa’y may bayani, ang Simbahan ay mayroon ding mga bayani, at ito’y ang mga
banal na nasa langit na sa atin din ay kumakandili at nananalangin.
Ang
Parokyang ito ay itinatag sa pamimintuho at tagasunod ni San Juan De Dios.
Sapagkat noong araw ang mga bukirin dito ang
siyang bumubuhay sa mga ospital na itinayo ng mga hermano ni San Juan De
Dios at iba pang mga bahay sa Maynila. Sila’y mayroong malaking pamimintuho kay
San Rafael. Sapagkat si San Rafael, gaya ni San Juan De Dios ay kinikilala ring
patron ng mga maysakit. Kaya nga ang bayan ay itinatag, ito’y ipinangalan kay
San Rafael at ito ang dahilan kung kaya sa ating parokya ay magkatambal na
santong ito ang ating inaalala. Dalawang santo na parating ang nagging tanda ay
ang pagkalinga sa mga maysakit o may karamdaman. Subalit dapat nating
alalahanin lalo ngayong panahon ng Kuwaresma, na ang karamdaman ay hindi lang
karamdaman ng katawan, kundi ng kaluluwa, lalo’t higit ang kasalanan. Kaya nga
sila’y tumatayo upang tawagin din tayo sa pagbabalik-loob. Kung paanong
tinalikuran ni San Juan ang kanyang buhay at siya’y nagbalik-loob sa Diyos.
Ayon
sa isang leyenda’y hindi daw nila alam ang apelyido ni San Juan. Wala pong
nakaaalam ng apelyido niya. Nalimutan na sa haba ng panahon. Subalit dahil sa
kanyang ipinakitang pagmamahal sa Diyos, tinawag siya ng mga taong San Juan De
Dios, San Juan ng Diyos. Kay gandang makita na bawat isa sa atin, nana kapag
kinakitaan ng mabuting gawa: Si Mario, si Marisa, si Miguel ay lagyan ng
apelyidong-ng Diyos. Sapagkat tunay ngang ang bawat isang Kristiyano’y iyan ang
dapat nating tatak na tayo’y mula sa Diyos at para sa Diyos. Na ang Diyos ang
inihahatid natin sa bawat isa at sa ating kapwa-tao.
Sama-sama
sa banal na misang ito, idalangin natin na patuloy tayong pagpalain ng
Panginoon sa pamamagitan ng mga panalangin ng mga Hermanong nagtalagang muli ng
kanilang sarili sa paglilingkod sa Diyos, tayo din naman ay makasama ng mga
banal sa langit! AMEN!
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento