"ANGELS DAY OUT, ONE DREAM OF ONE ANGEL" with the Bulacan Shutters Club.

  One of the administrators of Bulacan Shutters Club, Aldwin called me up and ask, “Would you like to make a difference?”

        

         Either Carlo or Perry made me a member of the group. Knowing that they too would be there with other fellow I then already recognized.  Whatever the purpose be, whatever it takes, I did say, yes I wouldlike to make my day a different one.

        

  
Unmindful of who am going to be with, unmindful of the camera brand I use (we are 45 present, 44 use Canon or Nikon camera, I was the only one using Sony Cybershot) lonesome as my gadget was, submerged through this valley of shooters.

          Through the effort of SM City Baliuag, Akapin Partylist for the Disabled, Canon Camera Phils., and other  major sponsors, the Bulacan Shutters Club joined hands with their project-“Angels Day Out, One Dream of an Angel”

           


     For the Bulacan Shutters Club, this was a project, a dream come true, for us with the Advocacy in making “Photography a Difference (the BSC way.)”

     As early as six o’clock in the morning, all were set for the event, instructions from the SM management, guidelines from Sir Aldwin, then I fully recognized what this project meant. Persons/Children with disability in Bulacan, were gathered and given a chance to move out from their daily-four-corners-classroom at least for a day.

 
      Each member of BSC was given each, a child to be adopted, cared for, took memorable moments with their guardians, with their teachers, with fellow photographers, and how would they go along with the environment, with the world we live in. (Person with Disability-autistics they say, live in their own world.)

          

   Clarence was the one assigned for me to go along that day.

           

All was set and we bound for Manila for our day’s trip.

         
         Once alighted and formed in rows, children were seemed to be excited. Happier they could be seen, uncontrollable emotions, living in their own world, one could ask, “What’s life at stake with these children?”

       Clarence happened to be the child I was assigned to be with for one-what-to-be-expected-day.

With only a slight vision that he had, I wondered how could I explain things, the color, the beauty, the environment.

         



      On, we went through the depths of our first stop, the Manila Zoo. A challenge for me on how to explain things to a child with slight vision.

          The big elephant, the crocodiles, the snakes, the monkeys, and other residents of the zoo. All of them I tried to explain to Clarence the state they were having that day. As the other children were having fun with their photographers-friend, Rovie and Mayor as we fondly called them, Clarence was way different. He seldom talk, he seldom shared his emotions.

          I tried him to be happy, I tried him to see happy family paddling on a small boat, helped him pointed his hands with the joys I had seen, but he, pointing at different direction.

          He hardly knew his father that left his family before he was born. His ailing mother could not be with him, so his grandfather, tata Nanding was his companion that day!  Then I stopped and thought that maybe that seemed to be reflected in Clarence way of dealing with the realities life had given to him.

          We lived one day with the lights of Manila Zoo and of the Shadows of Planetarium, the Virtual Reef, and other virtual games at the Discovery Center of Malls of Asia.

          The children walked and played in broad daylight in Manila Zoo, they too played excitedly on the dim, the Discovery Center of Mall of Asia. They seldom knew the real meaning of lights and shadows, actually they have no difference at all with their world.  They live on their own, unmindful of the things around them, they were different, for us to understand and ponder.

         

        The day ended with such a relief. What a day filled with laughter, sharings with fellow photographer, and truly cherished the real meaning of life!

I wish I could be with Clarence the next time. I wish I could give extension to his sight. I wish I could let him see beyond what he could not see!.

          

PANAKOT-IBON!

                Ang kabalintunaan ng buhay ay hindi niya maikakaila. Maging ang katotohanan ay hindi niya matatakasan. Subalit ang katotohanang iyan ang sumasapat sa kaligayahang kanyang nararamdaman. Nakasanayan na niya ang mga pagkabigla, panaghoy ng pagkatakot ng mga bata, at mga nakakasukang panlilibak na ipinupukol sa kanya ng mga matatanda.  Higit na kaligayahan ang nadarama niya kung mas masidhi pa sa pagkagulantang ang damdaming kanyang nasasaksihan. Iyan nga ang kanyang naturalesa, ang siya ay katakutan at layuan.

                Maliban sa kaligayahan, manhid na ang kanyang katawan at wala na rin siyang pakialam sa pakiramdam ng kapwa.  Ang bawat pukol na kanyang nadarama ay halakhak ang katumbas. Halakhak na kung may layang isakatuparan, ang makaririnig lamang ng alingawngaw ay mga butil ng palay, mga damo sa pilapil, mga halaman sa paligid, mga punong may luntiang dahon sa tarundon at ang payapang asul na kalangitan. Wala siyang paraan upang matunton ang katotohanan sa kanyang mga panaginip, at hindi na rin niya kailangang managinip sapagkat nagdudumilat na ang katotohanan.

                Paano nga ba niya natatagalan ang pag-iisa at ang lamig ng gabi? Gaano nga ba ang pagtitiis niya sa panlabas na saplot sa kanyang maliit na braso ngunit namumusargang katawan? Paano niya natatanggap ang nakaririmarim niyang katauhan?

                Ang lilim ng kanyang kaluluwa ay pinagtagni-tagning dahon ng niyog na tinusok ng tinting na hinibla ng kinakalawang na kampit mula din sa ubod nito. Ang init ng araw na tumatagos sa kaibuturan ng kanyang katawan ang ilaw na tumatanglaw sa kalakhan ng mundong kanyang ginagalawan.  Saksi siya sa pagsikat at paglubog ng haring araw. Ang pagsikat nito ang hudyat ng mga tao sa kabayanan upang manaka-naka ay tumuntong sa kabukiran upang anihin ang bunga ng kanilang pagpapagal. Saksi rin siya sa makasariling hangarin ng mga tao sa panahon ng anihan na may kanya-kanyang paraan upang mas higit ang madagdag sa kanyang kaban. Bawa’t isa’y nagnanais na malamangan ang iba. Maihahambing sila sa mga talangka na nasa isang lalagyan na nag-uunahan sa ibabaw, ano ba at wala silang pakialam kung mayroon mang masaktan. Katulad din ang mga tao sa mga dagang nagpupulasan mula sa bangkang unti-unting lumulubog, nag-uunahan ding lumutang kahit ang iba ay lumubog.

                Hindi rin lingid sa kanya ang mga tunog ng lagpas-balikat na hagupit ng tao gamit ang malaking lubid na tumitimo maging sa makapal na balat ng kalabaw. Halos ay mapaluhod ito dahil sa bigat ng kabang palay na nakasalansan sa maliit na karetang kumakayod ang tali sa kanyang tagiliran. Idagdag pa ang mapagkit na lupang daanan na binasa ng tatlong araw na sunud-sunod na pag-ulan

                Natapos ang anihan. Bunton ng dayami ang naiwan sa malawak na bukirin. Nakatayo pa rin siya na nakamasid. Wala na ang ingay. Tanging ang isang  huni ng uwak ang sa kanya’y nakabantay.

“Aba! Bihira ang sa akin ay dumadapong ibon. Ako nga ang dahilan ng paglayo ng mga ibon upang hindi tukain ang palay upang malayang sumibol.” Patunay ang isang masaganang ani.

 Oo nga, isang uwak ang lumanding sa kanyang kaliwang kamay. Hindi man siya makita sa kanyang tagiliran dama niya ang ligaya ng minsan sa kanya ay may pumansin.

 Patagilid na dumukwang ang uwak sa kanyang kaliwang mata at tinuka ito.  Nadama niya ang sakit ng dumudugong mata.  Dumaloy hanggang pisngi at bibig. Maligayang minasdan ang masaganang pagdaloy ng dugo at siniyasat ang katayuan niyang inaangkin. Nakaambang tutuka pa sa ikalawang pagkakataon ang uwak subalit nakarinig siya ng tinig, tumungo ang ulo sa langit, lumipad at iniwanan siya sa kalunus-lunos na kalagayan. Ang kaniyang manhid na katawan ay nahalinhan ng walang kahulilip na sakit. Sakit na kanyang inihiyaw ngunit walang nakaririnig bagkus tumagos sa panginginig ng kanyang buong katawan. Sa ganitong ayos nakadama siya ng isang ibon na dumapo sa kanyang kanang balikat. Hindi man niya lubusang nakikita ito subalit banaag niya ang busilak na kulay ng isang kalapati. Nakadama siya ng nakaambang pagdamay subalit laking gulat niya ng sakmalin ng tuka ng ibon ang kaniyang kanang mata. Mas masakit kaysa  sa kaliwa. Sakit na ngayon ay tumagos na sa kanyang kaluluwa at kamalayan. Isang impit na sigaw sa mga paghampas ng pakpak ng ibon sa kanyang mukhang duguan. Ginutay ng kanyang mga kuko ang kanyang mukha at leeg. Dumaloy ang masaganang dugo, hanggang mapalugmok ang kanyang ulo na nakatuon sa lupa na halos ay kumalas sa kanyang nakadipang mga kamay. Sa gayong kalagayan, lumipad ang kalapating hindi namalayan ang kanyang paghihirap hangang sa maputol ang kaluli-hulihang hibla ng kanyang hininga

Kay ganda ng sikat ng araw. Kay bughaw pa rin ng langit. Malabay pa rin ang mga luntiang dahong nakaduyan sa sangang sumasayaw sa hihip ng hangin. Normal pa ring umiikot ang mundo. Walang nakapansin sa  paglisan...ng isang nilalang!