B...LOG!!!

BULOG.... BULOG!!!


Tama hindi siya Blog...Bulog Talaga!


Isang umagang malamig dahilan sa "fog" na bumalot sa buong kabukirang hindi nalalayo sa aming tahanan.


Habang ako'y naniniyot ng isang kaakit-akit na gagamba sa kanyang sapot na may hamog...


Bulog!!! Bulog!!! Bulog!!!

"Magandang umaga Amang, ang kanyang magiliw na pagbati.


Siya ang mula sa aking pagkabata ay kilala nang si Mang German, may hilang bulugang baboy sa gitna ng bukid upang dumako sa kaparangan kung saan may isang kubong pawid na katabi nito ay kural at may ipabubulog na baboy...


Ganyan din lamang na may "kodak" ka halina at sumama ka at kuhanan mo nang larawan ang aking baboy habang kumakasta.


Pagkaraan ng may ilang sandali, natapos na ang ritwal at tinanong ako kung nakuhanan ko ang mga pangyayari.
Matapos kong ipakita sa kanya ang larawan, at kaginsa niyang sinabing hindi gaanong maganda, wala na tayong magagawa dahilan sa tapos na.

Hinila niya ang kanyang bulugang baboy habang buntong-hininga na winika...Hay! ang lamig ng hangin dito sa bukid. napakasarap damhin at pakinggan ang mga huni ng ibon at pagmasdan ang luntiang dahon ng palay!!

"Matagal ko na kayong nakikita sa hanapbuhay ninyong iyan, "Wika ko."


"A, oo, apatnapung taon na. Napaalila ako sa isang kamag-anak na ganito ang hanapbuhay, sa kanya ako lumaki, nagbinata st siya na rin ang naghanap ng aking mapapangasawa sapagkat ako ay likas na mahiyain at alam ko sa aking sarili na hindi ko kakayanin ang bumuhay ng pamilya."  Gayon pa man, ayun at nakasal din at nagkaroon ng tatlong supling. Hindi ako nakapag-aral kaya sa pamamagitan nitong aking hanapbuhay na ipinamana sa akin ng aking kamag-anak bago siya namatay, dito ko hinugot ang pampaaral sa tatlo kong anak, isang marino, isang tapos ng IT at isang inhinyero. Eka nga, pinagbulugan ang lahat ng ipinakain at ipinang -paaral ko sa kanila. Kailangan lang talaga ang konting sipag, panalangin at tiyaga. Basta huwag lang makakalimot sa itaas.


"O siya, Amang, maganda ang ating pag-uusap, dangan nga lamang at maiinitan ang aking bulugang-baboy, hanggang sa muli nating pag-iirong".


"Maraming salamat Mang German sa mga ginintuang butil ng pag-asa na ipinagkaloob ninyo sa akin"


" O siya, hanggang sa muli, at maiba ako hindi German ang pangalan ko, pangalan iyon ng dati kong amo."


Sinipa na niya ang kanyang "Honda" umangil ang kanyang makina at gumulong palayo na hindi ko naitanong ang kanyang tunay na pangalan!

SAMPAGITA PO!

Nakalulungkot isipin na dito sa Baliuag, Bulacan, may mga mangilan-ngilan pa ring kabataan ay namamalimos. Ito na marahil ang kanilang nakasanayan sa buhay bunsod na rin ng pagsang-ayon ng kanilang mga magulang. Subalit sa mga kabataan dito ay may isang batang lalaki na nagsusumikap upang kumita sa isang magandang pamamaraan.

“Sampagita po!” iyan ang malimit mong maririnig sa ilan sa mga bata na nagtitinda karaniwan sa labas ng simbahan. Mayroong halo ng pamimilit upang sila ay bilhan.

Si “RJ” ay labindalawang taong gulang lamang. Hindi mo mababakas sa kanya ang kanyang edad dahilan marahil sa hindi sapat na pagkain araw-araw. Maliit sa karaniwan, maitim, payat at may bahid ng dungis. Naiiba nga siya sa karaniwan sapagkat sa kanyang murang isipan, naroon ang kanyang pagsusumikap upang kumita ng ikatutustos sa kanyang buhay. Hindi kilala ni rj ang kanyang mga magulang. Iniisip niya na buhay pa ang mga ito at minsan ay nangarap na Makita sila.  May kapatid siya na mas matanda sa kaniya. Hindi ko lamang sigurado kung tunay nga niya itong kapatid lalo na nang sabihin niya na siya ay nasa pangangalaga ng kanilang lola na marahil ay kumupkop lamang sa kanila sapagkat hindi man lamang daw nababanggit ng kanilang lola kung sino ang kanilang mga magulang.

Ang pasasalamat ni RJ ay ganoon na lamang sapagkat kahit paano, pinagkakatiwalaan siya ng kanyang kapitbahay sa pagtitinda ng sampagita. Puhunan lamang niya ay pawis at pagtitiwala. Umulan man o umaraw, inaabutan ng gabi sa lansangan maubos lamang ang kaniyang sampagita.

Harinawa, ang bango ng itinitinda niyang sampagita ay maamoy ng kapwa niya bata upang sundan ang kanyang yapak. Sundan nawa nila ang halimuyak ng may dala ng sampagita lalo na ang halimuyak ng pagsusumikap kumita sa malinis na pamamaraan upang mabuhay!

SAN JUAN DE DIOS-mula sa sermon ni Mons. Andres Valera-March 8-Kapistahan ni San Juan de Dios

           Tunay nga na ang Ebanghelyo sa araw na ito ay naglalarawan ng buhay na tinahak ng ating banal na Patron: SAN JUAN DE DIOS. Sa kanyang pagtulong sa mga maysakit, may karamdaman, mga taong nangangailangan ng pagdamay.  Sapagkat sa bawat isang Kristiyano, ay ito rin ang itatanong sa pagharap niya sa Diyos sa huling paghuhukom.

            Kung ano ang ginawa natin sa pinakamaliit nating kapatid, iyan ay ginawa natin para sa Diyos. At sa buong buhay ni San Juan ay iyan ang kanyang pinagsikapang gawin.

            Siya’y isinilang noong taong 1492 sa Montemar, Novo Portugal. Dito, sa bata niyang gulang siya’y lumisan sa kanyang tahanan sa hangaring maglakbay, magkaroon ng karanasan sa daigdig, at iba-ibang gawain ang kanyang ginawa at gayon rin naman, mga karanasan. Hanggang sa isang araw matapos na siya ay hirap sa pagtitinda ng aklat sa gulang na 46, siya’y naglalakad at mayroong isang batang nag-alok sa kanya ng Granada, at ang sabi sa kanya’y “ang Granada ang magiging krus mo sa buhay.” At sa Espanya, ay mayroong siyudad na ang pangalan ay Granada kaya nga kanyang inari ang mga bagay na itong tila baga isang pangitain na ang Sto Nino’y nagpakita sa kanya at sa gayon ay nagpunta siya sa Granada. Dito’y nagsimula siyang magtinda ng aklat.

            Isang araw sa pangangaral ni San Juan ng Avila ay nakita niya ang kanyang makasalanang buhay. At sa gayo’y tumalikod siya sa kanyang buhay, mga karanasan, at nagsimulang yakapin ang Panginoon. Siya’y naglakad sa lungsod na dinadagukan ang dibdib at sinasabing siya’y makasalanan. Tinatawag ang mga tao sa pagsisisi at pagbabalik-loob. At dahil dito’y pinaghinalaan siyang nasisiraan ng ulo, at dinala siya sa isang bahay ng mga nasisiraan ng ulo. Subalit dito’y  pinuntahan siya  ni San Juan ng Avila upang palayain at upang ipakita ang tunay na tawag sa kanya ng Panginoon. Sa huli, siya ay nagtatag ng isang bahay na tumutulong sa lahat ng klase ng taong maysakit at nasisiraan ng ulo. Dahilan na rin sa kanyang naging karanasan kung paano trinato ang mga nasisiraan ng bait. Sa kanyang pagtitinda ng kahoy, pinagsikapan niyang suportahan at tulungan ang mga maysakit, hanggang sa huli, sa kahuli-hulihang sandali ng kanyang buhay, ayon sa kasaysayan, sa gulang na 65 siya ay pumanaw, ang dahilan din ng kanyang pagpanaw ay ang pagsisikap din na maligtas ang isang batang nalulunod. Tumalon siya sa ilog nang makita ang batang nalulunod. Nailigtas niya ito subalit siya ay dinapuan ng mabigat na karamdaman at ito ang kanyang ikinamatay.

            Sa araw na ito na ginugunita natin ang kanyang kapistahan, ang kanyang halimbawa ang tumatawag din sa ating lahat upang sa gayon ang mabuting balita ng Panginoon ay makita sa ating buhay. Sa pagtulong at pagkakawang-gawa, sa mga nagdurusa, sa mga dukha, sa mga may karamdaman, sa mga taong nakakalimutan na ng lipunan. Sapagkat ang tunay na buhay Kristiyano ay nakikita sa ating mga gawa. Hindi lamang sa magagandang mga pananalita.

            Ang mga banal na tao’y ibinibigay sa atin ng Simbahan upang maging halimbawa ng pagsunod sa Diyos. Ang halimbawa ni San Juan ang ipinakikita sa atin ng tunay na pagsunod sa Panginoon, sa pagyakap sa mga higit na kapus-palad.

            Kung minsa’y tinatanong ng mga hindi nakakaintindi sa ating Pananampalatayang Katoliko, bakit daw ba mayroon pang mga Santo? Bakit pa inilalagay ang mga Santo sa karo? Bakit nga ba?  Ang dahila’y itinataas natin sila bilang bayani ng pananampalataya. Kung ang bansa’y may bayani, ang Simbahan ay mayroon ding mga bayani, at ito’y ang mga banal na nasa langit na sa atin din ay kumakandili at nananalangin.

            Ang Parokyang ito ay itinatag sa pamimintuho at tagasunod ni San Juan De Dios. Sapagkat noong araw ang mga bukirin dito ang  siyang bumubuhay sa mga ospital na itinayo ng mga hermano ni San Juan De Dios at iba pang mga bahay sa Maynila. Sila’y mayroong malaking pamimintuho kay San Rafael. Sapagkat si San Rafael, gaya ni San Juan De Dios ay kinikilala ring patron ng mga maysakit. Kaya nga ang bayan ay itinatag, ito’y ipinangalan kay San Rafael at ito ang dahilan kung kaya sa ating parokya ay magkatambal na santong ito ang ating inaalala. Dalawang santo na parating ang nagging tanda ay ang pagkalinga sa mga maysakit o may karamdaman. Subalit dapat nating alalahanin lalo ngayong panahon ng Kuwaresma, na ang karamdaman ay hindi lang karamdaman ng katawan, kundi ng kaluluwa, lalo’t higit ang kasalanan. Kaya nga sila’y tumatayo upang tawagin din tayo sa pagbabalik-loob. Kung paanong tinalikuran ni San Juan ang kanyang buhay at siya’y nagbalik-loob sa Diyos.

            Ayon sa isang leyenda’y hindi daw nila alam ang apelyido ni San Juan. Wala pong nakaaalam ng apelyido niya. Nalimutan na sa haba ng panahon. Subalit dahil sa kanyang ipinakitang pagmamahal sa Diyos, tinawag siya ng mga taong San Juan De Dios, San Juan ng Diyos. Kay gandang makita na bawat isa sa atin, nana kapag kinakitaan ng mabuting gawa: Si Mario, si Marisa, si Miguel ay lagyan ng apelyidong-ng Diyos. Sapagkat tunay ngang ang bawat isang Kristiyano’y iyan ang dapat nating tatak na tayo’y mula sa Diyos at para sa Diyos. Na ang Diyos ang inihahatid natin sa bawat isa at sa ating kapwa-tao.

            Sama-sama sa banal na misang ito, idalangin natin na patuloy tayong pagpalain ng Panginoon sa pamamagitan ng mga panalangin ng mga Hermanong nagtalagang muli ng kanilang sarili sa paglilingkod sa Diyos, tayo din naman ay makasama ng mga banal sa langit! AMEN!   

SI LITO-SIKYO!

     Sakay ng kinakalawang at hindi mamahaling bisikleta, pumapasok araw-araw si Lito sa Circa 1900 isang restaurant, kainan at inuman.. Security guard siya rito, sikyo sa madaling salita.  Alas singko ng hapon hanggang alas dos ng madaling-araw ang kanyang duty. Puhunan ang tining ng kalooban, matalas na pag-iisip at malakas na pangangatawan. Nagmamanman upang maiwasan ang kaguluhan at kung magkagayon man, handang ipara ang sariling buhay sa kamatayan sapagkat bahagi ito  ng didikasyon niya sa kanyang hanapbuhay.  Trabaho sa gabi, tulog sa araw.  Binabaligtad ang tunay na kakanyahan ng ikot ng mundo upang kumita ng pantawid-gutom. Kung tutuusin, kulang na kulang ang kanyang suweldo gayong buhay ang nakataya roon. Subalit hindi siya nagrereklamo sa buhay. Wala siyang hinanakit sa kung ano siya at kung ano ang nangyayari sa kanyang paligid.

            Mula sa kanyang inuupahang apartment sa Tangos ay dumadaan siya sa ilalim ng Baliuag Skyway. Nakatutuwa sapagkat medyo maluwag ng nakararaan ang mga sasakyan na galing sa Pampanga patungo sa bayan ng Baliuag. Ang paglalagay ng skyway na ito, bagamat hindi rin kaila ang perang ginugol ng pamahalaan dito ay naging tampulan din ng mga pagbatikos ng mga negosyante at ng ibang mga concerned citizen daw. Walang pakialam si Lito dito. Sapat na sa kanya ang may makitang proyekto na tunay namang nakatutulong sa mga tao.

            Manaka-naka pa rin niyang nararamdaman ang mabagal na daloy ng trapiko dahilan na rin siguro sa talagang madami na ang sasakyang pumapasada. Nakalulungkot na baka dumating ang panahon na sa dami ng sasakyan hindi na talaga sila makausad at hindi na makarating sa kanilang pupuntahan sa tamang oras.

            Gaano kadami na kayang usok ang nasinghot ni Lito at ilang aksidente na kaya ang kanyang naranasan sa gitna ng daan. Ilang tricycle driver na kaya ang kanyang nakakaaway sa dahilang wala silang ayos sa kanilang pagmamaneho. Singit ng singit at walang ingat kung makasagasa man sila. Kunsabagay sanay na rin siya sa mga nagmamalabis na driver dito. Kaya nga nagpundar siya ng bisikleta ay sa dahilang ilang ulit na siyang pinapagbabayad ng mga sakim na driver ng mahal, higit sa itinakdang pasahe ng pamahalaan.

            Saksi ang kanyang bisikleta sa mga makabagbag-damdaming pangyayari at tanawin dito sa Baliuag. Nariyan ang lubak-lubak na kalsada, ang itim na daloy ng patubig sa dami ng basurang itinatapon dito ng mga naninirahan sa tabi nito.  Dahilan upang minsan, isang matanda ang nalunod at namatay sa dami ng burak na kanyang nalulon. At ilang ulit na rin niyang naranasan ang pagbaha dito dulot lamang ng kaunting pag-ulan.

            Ang daang patungong plasa na may konkretong poste ng ilaw na may inisyal ng namumuno sa pamahalaan, ang Glorietta at ang plasa mismo na sa tuwing magpapalit ng pamunuan ay nagbabago rin ng anyo. Ang lugar ding ito ang tahanan ng mga namamalimos na mga bata at taong grasa na itinambak ng ibang bayan, ang palengke na tampulan ng away ng arranger at ng nagtitinda, ng namimili at nagtitinda, at ng kapwa mga tindera, ang simbahang pinatatag ng panahon, na hinihimok ang mga tao sa pagbabalik-loob sa Diyos at damhin ang pangangailangan ng kapwa, na sa dami ng nagsisimba lalo na kung Linggo, marahil ay may maganda na tayong bayan kung isinasabuhay lamang ang kanilang natutunan sa loob ng simbahan.

            Ano man ang mga nangyayari tuloy pa rin ang takbo ng buhay ni Lito. Umulan, umaraw ano man ang panahon, nariyan pa rin siya, mapanuri sa kanyang hanapbuhay ngunit hindi sa kanyang paligid. Basta ang mahalaga, ginagawa niya ang kanyang tungkulin sa abot ng kanyang makakaya.  Basta wala siyang nasasagasaang karapatan ng kanyang  kapwa.

            Si Lito, guwardiya, mapanuri sa kanyang hanap-buhay, mapag-matyag, tanod, bantay. Si LITO, binata, nag-iisa, naghahanap pa rin ng babantayan, ng panghabang-buhay!

THE LORD'S CHURCH

This is what He says in all His letters when He writes on the subject.  There are some difficult things in His letters which ignorant and unstable people explain falsely as they do with other passages of the Scriptures.  So they bring on their own destruction. (2Peter 3:16)

There are people who formed their own church basing their own theories of salvation.  The Holy Bible is one of the ways to know God more and His promised of salvation to mankind.  Some people devoted their lives reading and interpret with their own with everything written in the Bible.  These made them form their own church.  That's why today, there are about 400 sects formed.  There are so many churches because there are so much different interpretation of the Bible; there are so much interpretation of the Bible because there are so many wrong interpretation of the Bible; and there are so much wrong interpretation of the Bible because the system of interpreting it is radically wrong. Besides, many sects rely only on the Bible; not knowing the Bible itself reveals it is not complete. In his disciples' presence Jesus performed other miracles, which are not written down in this book. (Juan 20:30): Now, there are many other things that Jesus did.  If they were all written down one by one, I suppose that the whole world could not hold the books that would be written. (John 21:25)

Few people believe that whatever religion or sect one belonged, it's the same.  I would rather say NO. God shall baptize you through His church. If you will disregard religion or church, why did Christ descend from heaven?  And what's the use of Christ's formation of His church through Peter? Was it true that there are many religions present before Christ that made Him formed His? And if you said all sects are the same, why do they differ with their doctrines?  If you will obey all these sects, you would even lost your way and even your mind. There is one Lord, one Faith, one Baptism (Ephesians 4:5)

So we must know that God formed only one religion, and what's that religion? It's the religion that God only and not any other people have founded.  He was the founder so all of the teachings should be from Him.  

      So are there ways to be saved? Yes there are ways. How? By Jesus teachings through His church. He also was the founder.

      To whom He left His church? To His apostle, Peter. And so I tell you Peter: you are a rock, and on this rock foundation I will build my church, and not even death will ever be able to overcome it.  I will give you the keys of the Kingdom of heaven: what you prohibited on earth will be prohibited in heaven     and what you permit on earth will be permitted in heaven. (Matthew 16:l8). . Go then, to all peoples everywhere and make them my disciples: baptize then in the name of the Father, the Son, and the Holy Spirit, and teach them to obey everything I have commanded you. And I will be with you always, to the end of the age. (Mt 28-19)

      So the above-mentioned are the disciples because Jesus transferred them His power.

      How was this transferred? By laying their hands (1Tim 4)

      The Church is the new People of God, composed of all baptized persons united in the same faith, the same sacrifice and the same sacrament.

      The Lord's Church of course is founded by the Lord Jesus Christ himself on Pentecost to bring all men to eternal salvation by the help of the Holy Spirit as the source of Church's life. The Lord's Church existed long before any of the New Testament books were written. So then, faith comes from hearing the message, and the message comes through preaching Christ. (Ro 10-17)

The Lord's Church has marks or clear signs by which all men can recognize this church as the true church.

The chief marks of the church are:

1.  Lord's church is ONE-because all the members according to the will of

Christ, profess the same faith, same sacrifice and same sacraments.                        

2. Lord's church is HOLY-because its founder is holy, Jesus Christ.

2.  Lord's church is CATHOLIC or UNIVERSAL-because destined to last forever

She never fails to fulfill the divine commandment to teach all nations all the truths revealed by God.

3.  Lord's church is APOSTOLIC-because it was founded by Christ on the                                                                                                                                                                                         Apostles and in accordance with His divine will has always be governed by their lawful successors.

There are also attributes of True Church and they are:

1. By the authority of the true church-is meant that the Pope and the Bishops, as lawful successors of the Apostles have power from Christ himself, as head of the church, to teach, to sanctify and to govern the faithful in spiritual matters.

2. By the infallibility of the Lord's Church-means by the special assistance of the Holy Spirit, cannot err when she teaches or believes a doctrine of faith and morals.

4.  Indefectibility of the Lord's church-means that the church as an institution founded by Christ will last forever.

Consider these facts:

            Martin Luther founded the Lutherans in 15l7.

      If you belong to Church of England, King Henry VIII founded your religion in the year 1534 because the POPE would not grant him a divorce with the right to remarry.

If you are a Presbyterian, John Knox in Scotland founded your   religion in the year 1560.

            If you are a Baptist- John Smith launched it in Amsterdam in 1606.

      If you are a Methodist-your religion was launched by John and Charles Wesley in England in 1744.

If you are a Mormon (Church of Latter Day Saints)- Joseph Smith started your religion in Palmary, NY in 1829.

If you are a member of "Iglesia ni Cristo"-your religion started in 1914 at Punta Sta. Ana Manila with Felix Manalo Ysagun as your founder.

Jehovah's Witness started in 1931 from Russellites formed by Charles Taze Russell.         

If you belong to the ROMAN CATHOLIC CHURCH, your church dated back to 33 AD with no other than JESUS CHRIST as your founder, THE CHURCH JESUS HAS PROMISED TO BE WITH, UNTIL THE END OF THE WORLD! (Matthew 28-19)

ISANG DIPANG PAG-IBIG

 

Mayroon pa kayang lalo pang hihigit,

Sa alay ng Diyos sa Kanyang pag-ibig,

Dahil sa ginawang pagpapakasakit.

Handog ay biyayang galing din sa langit.

Inalok sa atin ay ang kaligtasan,

Kumatok sa puso ng bawat nilalang,

Pagtugon ay nais sa bibig ay tunghan,

At ang paanyaya’y hindi natugunan.

Tao ay nalugmok sa kapariwaraan,

Tinawid ang landas ng makasalanan,

Sa pagtawag ng Diyos, nagpaking-pakingan,

Kaluluwa’y lunod sa nais ng laman.

Kahit na ang tao’y natural na taksil,

Gayon man ay hindi sa atin nagtigil,

Ang Diyos na nag-alis ng lambong at sagwil,

Pinahid ang lahat ng dusa’t hilahil.

Ngunit gayon pa man pag Diyos ang nagmahal,

Sarili N’yang anak sa ‘ti’y inialay,

Iniunat sa krus ang dalawang kamay,

Tinubos ang sala nitong sanlibutan.

Ano ang habilin sa mga alagad?

Ano ang tugon mo sa Kaniyang tawag?

Di ba’t pagmamahal sa kapwa’y igawad,

At ang paglilingkod sa Kanya ng tapat!

LIHAM

Halos ay lumipad sa pagkakatindig

Nang ang manggagamot sa kanya’y lumapit.

Sakbibi ng lungkot panaghoy na impit,

Sa buhay ng anak na hindi nasulit.

Kanser ang naglugmok sa murang katawan,

Na siyang kumitil sa hiningang hiram,

Panlulumong labis ng isang magulang,

Nadama sa bunsong pinakamamahal.

At ang siruhano’y kagyat na nagwika,

Damahin mo ina bunsong namayapa,

Sa ilang sandali’y bayaang lumuha,

Kung sa iyong dibdib ikapapayapa.

Hinagod ng ina ang anak na mahal,

Pabaon ay ngiti sa kanyang paglisan,

Ang unibersidad ang kahahantungan,

Upang ang katawan ay mapag-aralan.

Kinuyom sa palad ang hibla ng buhok,

Tanging ala-ala ng paghihimutok,

Wala mang magawa, luha ay umagos,

Ang hiling ng anak ay kanyang sinunod.

Labag man sa loob na hindi malibing,

Ay pinaunlakan ang anak sa hiling,

Ang katawang lupa’y maa’ring suriin,

Kung sa ibang sakit ay ikagagaling.

Kay bilis lumipas ang anim na buwan,

Ngayon nga ang anak sa mundo’y lumisan,

Gintong ala-alang kanyang iniwanan,

Natatak sa puso at sa pagamutan.

Mahinhin ang lakad, masinsin ang hakbang,

Ang ina’y umuwi sa kanyang tahanan,

Ang silid ng anak marahang binuksan,

Dinama ang lungkot ng katahimikan.

May ilang buwan ding hindi nahawakan,

Ang damit sapatos at mga laruan,

Sa pagkakaayos walang kamalayan,

‘Di na matitinag, magpakailanman.

Sa paghihinagpis ano ba’t naluhod,

Sa gitna ng kama’y agad napasubsob,

Luha ay bumukal at sa gayong ayos,

Sa unan ng anak kagyat nakatulog.

 Maghahating-gabi’y naalimpungatan,

Naupo natitig sa isang kawalan,

Mayroong nakapa sa kamang higaan,

Liham nitong bunso agad tinunghayan.

Huwag  mag-alala sa kinalalagyan,

Ang lahat ng tao’y ito ang hantungan,

Huwag akalaing ‘di ka minamahal,

Pangako ay lagi kitang babantayan.

Sa lugar ko ngayon ay napakasaya

Lalo’t kapiling ko ang lolo at lola,

Malayo sa hapis at pangungulila

Malapit sa puso at sa ala-ala.

Nakita ko ang Diyos ng harap-harapan,

Sandaling nadama ang kanyang kandungan,

Ang pluma niya’t papel sa ‘ki’y pinahiram.

Hawak mo na ngayon ang nagawang liham.

Si Anghel Gabriel ang naging dahilan,

Upang ang sulat ko’y mapasa yong-kamay,

Habang lumilipad sa ‘ki’y kumakaway,

Sa saliw ng tinig na nag-aawitan.

Nariyan ang sagot sa ‘yong katanungan,

Nang kailangan ko Siya, tanong mo’y nasaan,

Nong nasa bingit nitong kamatayan,

Katabi ko daw Siya sa aking higaan.

Noong nakapako sa malaking kurus,

Noong naghihirap, Panginoong Hesus,

Hindi iniwanan ng ating Amang Diyos,

Hirap ang pambayad sa salang tinubos,

Ako maging ikaw kahit na sino man,

Ang lahat ng tao’y kanyang minamahal,

Sa ‘ting paghihirap at kaligayahan,

Asahang ang Diyos ay nakaalalay.

Narito sa langit ang  ligaya’t aliw,

Ang pagmamahalang hindi magmamaliw

Wala na ang sakit, wala nang hilahil,

Sa kaligayaha’y walang sumasagwil.

Darating ang araw aking inang mahal,

Magkikita tayo sa kawalang-hanggan,

Sa kanyang salita ng pamamaalam,

Nagising ang ina sa katotohanan!

THREE CINQUAINS

                                     

THE BUTTERFLY

THE BUTTERFLY

FREELY FLYING WITH THE WIND

HIS KISS: LONGED BY EVERY FLOWER

CAPTURED BY CARELESS HUMAN HANDS

HE DIED!

THE YOUTH

THE YOUTH

HOPE OF OUR FATHERLAND

FILL THEIR MINDS WITH KNOWLEDGE

LIVING WITH THEIR IDEALISTIC DREAMS

THEY’RE GONE

THE CHAIR

THE CHAIR

THE SEAT OF POWER

IDENTITY OF A FREE COUNTRY

THE SPRING OF A ROBUST ECONOMY

NOT NOW!

ARAW, ULAP, HANGIN, TUBIG

     

Kay ningning mo araw sa iyong pagsikat,

Buong katauhan ay nagliliwanag,

Haring nakatunghay sa kilos ng lahat,

Ang kapangyarihan ay walang kasukat.

Sige pa o araw init mo’y dadamhin,

Tanglawan ang bawat hakbang ko’t gawain,

Ngunit ma’ari bang ningas palamlamin,

Sapagkat tuyo na maging ang damdamin.

Ano ang dahilan at ngayo’y nagngalit

Ibinuhos lahat ang taglay mong init,

Ang pakiramdam ko ang lupa at langit,

Sa nararanasan ay waring naglapit.

At sa pagkalugmok paningi’y nagdilim,

Natakpan ang araw nitong panginorin,

Nadama’y ligaya na walang kahambing,

Ang paghihirap ko’y nagwakas, nagmaliw.

Ulap ang katapat nitong haring araw,

Upang pagbaguhin ang kanyang pananaw,

Sa sikat mong labis at nakakasilaw,

Nanaisin ko bang madama ay ikaw?

Sa pagdidiliryo’y aking naramdaman,

Ang labis na tuwa at kaligayahan,

Ang init ng diwa ngayo’y nahalinhan,

Ng lamig na dulot ng tubig ng ulan.

Lumabis ang tubig at nagsilbing baha,

Nalunod ang puso nawalan ng diwa,

Hangin ang ginagap ng katawang pata,

Lumaya ka unos tigib na ang luha.

Hanging inaasam ngayo’y maghari ka,

Tangayin ang lamig dalhin mo sa iba,

Bawasan ang aking ngayo’y pagdurusa,

Hindi makakilos kalamna’y manhid na.

Kay daming ninais kay daming hiniling,

Araw, ulap, ulan at maging ang hangin,

Hindi kailangang sila’y madaliin,

Sa takdang panahon ay kusang darating.

Lahat ng nais ko ay ‘di pinagkait,

Ngunit ang hiniling sa akin ay labis,

Sapat lang ang dapat na ating makamit,

Sapagkat sa buhay ang sobra’y mapait!

BENIGNO S. AQUINO, JR.

Bansang Pilipinas, bayang itinangi,

Lupang Sinilangan nitong aking lahi,

Kulimlim na araw kailan mapapawi,

Ulap na kumanlong kailan mahahawi.

Ewan ko subalit yaring abang buhay,

Ang hiblang hininga’y aking inialay,

Sa ikapupuri at ikariringal,

Sa ikalalaya nitong bayang mahal.

Nakamasid ako sa sikat ng araw,

Sa ningning ay salat, malungkot, mapanglaw,

Puno ng hinagpis at ng pagdaramdam,

Ang hiyas na sinag kaylan matatanaw.

Ipiniit akong bibig ay may busal,

Kinuyom ang aking damdami’t pananaw,

Hindi natatalos ang gabi at araw,

Ninais na ako sa mundo’y pumanaw.

Ganito ang laging aking nadarama,

Sa bawat sandali nitong pag-iisa,

Ang buhay ko nga ba ay walang halaga,

Ano’t di pa kit’lin itong pagdurusa.

Ngunit sa puso ko ang nagpapalakas,

Ang kababayan kong hindi makaalpas,

Sa kinatayunang lupaing malawak,

Hindi makagalaw, hindi makalipad.

Oo nga’t maluwang ang lupang tahanan,

Hindi makahakbang sa patutunguhan,

Sapagkat ang lupang kinatatayuan,

Ay ‘di masarili mayr’ong sumasaklaw.

Sundan mo ang landas ng ‘yong panaginip,

Tuwirin ang lisya’t pananaw na lihis,

Gising na, gising na at baka mangawit,

Ang pagkabangungot baka mo masapit.

Ano pa bang oras ang ‘yong hinihintay,

Ang nasimulan ko’y pagsikapang sundan,

Kumilos gumawa ng mga paraan,

Ang kalayaan mo’y ipakipaglaban.

Que sera? Ano man ang kahihinatnan,

Ang nasa isip mo ay bigyan ng daan,

Ang buhay na sa ‘tin ay ipinahiram,

Gamiting  maigi, guguling may saysay.

Upang matupad mo ang mga hangarin,

Ang landas mo nawa ay iyong tuwirin.

Pagdamay sa kapwa ay iyong isipin.

Ang bawat galaw mo ay ipanalangin.

Ika’y may dignidad ikaw ay may isip,

At may karunungang di malirip-lirip,

Kung may kapwang sa ‘yo’y nais na lumupig,

Ipagtanggol ito, buhay may kapalit.

Nakahahalina ang bayang Malaya,

Ito’y tanging alay ng ating Lumikha,

Ngunit may balakid at may sasansala,

Pakasikapin mong ito ay mawala.

Oras nang gumising sa pagkakatulog,

Damahin ang kapwang malaon ng pagod,

Kalagan ang taling kay tagal naigot,

Bayaang lumaya ang bayan mong irog.

Juventud mi amor! Mga kabataan,

Ikaw ang pag-asa nitong ating bayan,

Hindi sa bukas mo hindi sa kung kailan,

Ngayon ka kumilos ngayon ka kailangan.

Regalong buhay mong hatid mo aking Diyos.

Hindi man nagugol ng ganap at lubos,

Munting pagsisikap nawa’y maging handog,

Sa iyo ay alay kung ikalulugod!

BATINGAW NG SAN RAFAEL

SA PAYAPANG DAKO SA SINISIKATAN NITONG HARING ARAW,

AY MATATAGPUAN ANG LUPANG PAYAPANG AKING SINILANGAN,

LUNDUYAN NG GITING, MASIKAP, MATUWID, AT NG MATATAPANG,
LUPANG INIUGIT NG PATAK NG DUGO SA 'TING KASAYSAYAN.

ANG LUNTIANG BUNDOK ANG LAMIG NG HANGIN, ANG BAGONG UMAGA,
BULAKLAK SA PARANG, PALAYAN SA BUKID, AWIT NITONG MAYA,

ANG KATIWASAYAN NG PUSO AT ISIP DITO'Y NADARAMA,

TAAS-NOO KAMING LAGING NAKATUNGHAY SA BAGONG PAG-ASA.

NAKAHAHALINA ANG LINAW NG BATIS AT DALOY NG ILOG,

PAGPUSAG NG ISDA SA PAYAPANG TUBIG MAY ANGKING ALINDOG,

ANG LIHIM NG KWEBA ANG MARMOL NA PUTING LAGING NAKATANOD,

MAGPAPAALALA NG NAGDAANG SIGWA AT PANGGIGIPUSPOS.

REGALO NGA ITO AT ALAY SA ATIN NG POONG MAYKAPAL,

KAPALIT NG DUSA, LAYA AY NAKAMTAN NG MGA NAGPAGAL,

LUPANG ITINANGI, LUPANG SA ATING D'YOS IPINAGDARASAL,

ANG KATIWASAYAN NAWA'Y MAMALAGI SA BAYAN KONG MAHAL.

ANG BAYANG HINIRANG, ANG BAYANG TINUBOS NG DUGO AT PAWIS,

DATING NAKALUGMOK SA PAKIKILABAN NGAYO'Y NAKATINDIG,

ANG PASASALAMAT SA MGA NINUNO'Y WALANG KASING-HIGIT,

KAHIT NA NAGHIRAP ALANG-ALANG SA 'YO BUHAY AY 'BINUWIS.

FUEGO! ANG MALAKAS NA UMALINGAWNGAW SA GABING TAHIMIK,

KASUNOD AY PUTOK AT MGA HINAING WALANG KAHULILIP,

SA MGA TAHANAN NG MAHAL SA BUHAY PUNO NG HINAGPIS,

WALANG MAGAGAWA KUNDI ANG ILUHA ANG PUYOS NA DIBDIB.

ALA-ALA NA LANG ANG MGA NANGYARI AT KAPIGHATIAN,

'PAGKAT ANG KABILA NG DILIM NG GABI AY BUKANG-LIWAYWAY,

PINAKIPAGLABAN NG KANILANG SUPLING ANG AMANG NANGALAY,

UPANG MAGHIGANTI SA APING SINAPIT, LAYA AY NAKAMTAN.

EWAN KO SUBALIT DUGO MA'Y IBUBO HINDI PA RIN SAPAT,

NA PAMBAYAD UTANG SA MGA HILAHIL MGA PAGHIHIRAP,

ANG IMPIT NA HIYAW AY ISANG BATINGAW ANG KAHALINTULAD,

NA NAIS GISINGIN ANG MGA DAMDAMING SA LAYAW AY PUYAT.

LOOBIN MO O DIYOS NA KAMI'Y BANTAYAN SA AMING LANDASIN,

BAYANG SAN RAFAEL, TUGUNIN MO SANA ANG MGA DALANGIN,

GABAYAN ANG BAWAT PUSONG MAY PAG-ASA SA MGA MITHIIN,

 IPAGBUBUNYI KA PASASALAMATAN MAGPAHANGGANG LIBING.