.....UMAWIT ANG ILOG!

Isang matahimik at gabing malamlam,                

Natakpan ng ulap ang sikat ng buwan,

Nadama ang lungkot at ang kapanglawan,

Habang binabaybay ang ibabaw ng dam.

Sinadyang maglakad sinundan ang agos,

Matamang humimpil sa katabing ilog,

Dinama ang lamig na kanyang dinulot,

Sa lupa’y ‘dinikit ang katawang pagod.

At sa pagkahiga’y natingin sa langit,

Buwan at bitui’y bahagyang nasilip,

Liwanag at kislap ligaya ang hatid,

Ayaw nang kumurap, ayaw na maidlip.

Sa pagkakahiga ay mayr’ong narinig

Na isang malamyos at mahinang tinig,

Ang  kamay sa tainga’y agad idinatig,

Upang mawari ko mahiwagang tinig.

Tumindig, ginagap kung saan nanggaling,

Ang nakalulungkot na isang awitin,

Pulos pagdaramdam puso’y may hinaing,

Hirap ang isipan laman ay panimdim.

“Damahin mo sana ang aking paghibik,

Pakinggan mo nawa ang paos na tinig,

Pakaingatan mo kahit isang saglit

Ang pagmamahal mo’y huwag ipagkait

Inalagaan ko ang munti mong ilog,

Binayayaan ka ng libong alindog,

Sumaksi sa kanya ang ilang pag-irog,

Ano ang kapalit na maihahandog?

Tinagpas mo tao na kunwa’y di batid,

Malabay na punong sa ki’y nakadatig,

Maging mga ugat ay iyong pinatid,

Ang panghihinayang ay wala sa isip.

Hinukay ang bato at mga buhangin,

Na hindi tinantya ang lawak o lalim,

Di makatampisaw ang iba sa akin,

Pagkat natatakot sa hukay malibing.

Kay tagal kinupkop itong mga isda,

Bukas ang palad ko sa pag-aalaga,

Sa linis ng tubig sila’y inaruga,

Sa kagagawan mo namatay, nawala.

Lumawak lumalim nawalan ng ganda,

Nawalan ng kulay nawalan ng sigla,

Sa kinabukasan ano pang ligaya

Sa mga anak mo’y maihahandog pa.

Dinggin mo ang hibik at ang panambitan,

Huwag akong hukayin bagkus alagaan,

Nag-aalala kong pag ‘di tinigilan,

Hukay ay siya mong magiging libingan!