...SAAN KITA MAKIKITA!

Kristo, saan nga ba kita makikita? Hindi ba, sabi mo naroon ka sa lahat ng dako, subalit bakit ganoon lagi lamang kitang nadarama. Tinitingnan kita sa langit, subalit waring nag-aalimpuyong dibdib ang hangin, bagyong kay lakas, kulog at kidlat na tumataginting ang aking naririnig na tila wala nang katapusang ingay. Ngunit pagdating ng umaga, kapag nakikita ko ang araw na unti-unting sumisilay sa silangan, doon kita nadarama, naiisip ko na heto na naman ang bagong umaga, bagong pag-asa, bagong pakikipagsapalaran, bagong biyaya.

Hinahanap kita sa aking paligid. Wala akong kagandahang namamasid, putol na punung-kahoy, panot na bundok, pulang lupang nanlalagkit sapagkat laging tinitigatig ng tubig na hindi na makayang sipsipin ng bawat patay na punongkahoy. Tubig na nagpapadausdos hanggang sa ibaba upang magsilbing baha at kumitil ng buhay.  Subalit paglingon ko sa bukid, dama kita sa mga luntiang dahong winawagayway ng sariwang hangin. Sa mga ibon na walang maliw sa paglipad sa ibabaw ng palayan na umaawit pa sa isang masaganang ani.

Hinahanap kita sa aking kapwa, wala akong mabakas na pinaghaharian mo sila. Ang namamasid ko’y mga taong mapag-imbot, makasarili, walang pakialam sa kanyang kapwa, mga taong hindi na tumutulong sa kanyang kapwa na silang nagiging sanhi pa ng kanilang pagkarapa. Pagdapang dapat ay alayan ng paglingap subalit nagiging sanhi pa ng kanyang paglubog.  Subalit nadarama  kita kapag ako’y nakakakita ng sanggol. Narito ang isang batang walang malay na kaloob ng Diyos.  Isang batang walang pagkukunwari sa kanyang mga ikinikilos. Tumatawa kapag naliligayahan at umiiyak kapag nasasaktan. Narito ang isang sanggol na waring ibinubuka ang kanyang pakpak sa pamamagitan ng kamay at humihingi ng kalinga sa kanyang mga magulang.

Hinahanap kita sa aking tabi, sa aking pagtulog, ngunit ang nakikita ko’y dilim sa sulok ng kabahayan.  Natatakot ako sa dilim. Baka masilo ako ng asong gubat sa landas ng kadilimang aking tinatahak. Ah! Inaantok na ako, ipinatong ko ang aking kamay sa aking dibdib, ano’t sa pagkapatong nito’y nadama ko ang pintig ng aking puso, naalala kita Kristo, ikaw ang nagbigay ng aking sarili sa akin, narito’t dama ko ang iyong pagmamahal. Sa bawat pintig ng buhay na ipinagkaloob mo na hindi pumapalya mula pa ng aking pagsilang. Oo nga Kristo, hindi nga kita nakikita subalit nadarama kita sa lahat ng magagandang bagay na nakikita ko sa aking paligid!