SA ILOG NG SAN DIEGO

Mag-uumaga na!

Subalit ang araw maging mga ulap,

Sa pagtataguan ay ayaw paawat.

Sa laruang langit na sadyang malawak,

Kapwa nagnanais na makapaglayag.


Ngunit tadhana na!

Kahit na pigilin ng lambong ng ulap,

Umaga’y sasapit gabi ay lilipas,

Ang bagong pag-asang hatid ng liwanag,

Biyaya ng langit, kaloob sa lahat.

Sa ibabaw ng dam!

Sa tubig ng buhay na sadyang hinarang,

Mga gintong sinag ay pumailanlang,

Ga-higanteng bolang mula sa silangan,

ang nagsilbing tanglaw sa sandaigdigan.

Mga kabataan!

Sunong ay baunan bitbit ang kaldero,

Nangagdudumali lakad ay patakbo,

May dahon ng gabi at saging sa ulo,


At ang mga paa!

Mangagkakainan ng kung anu-ano.

Sa batuhang landas ay nag-uunahan,

Bahagyang maputik ay nilalakaran,

Hindi alintana ang init ng darang,

Sa piknikang ilog na patutunguhan.

Itong labandera!

Halos ay umawit habang naglalaba,

Ngunit ‘di kaila ang pagod sa mata,

Sugat nitong kamay hindi iniinda,

Sa ikabubuhay ng kanyang pamilya

Mga mangingisda!

Salakab at dala ay nagsalit-salit,

Iba’y walang hunab sa kapapamingwit,

Halos sabay-sabay sa pag-alumpihit,

Bawat isa’y hangad na isda’y masungkit.

Mga nagpapastol!

Ng alagang baka at mga kalabaw,

Pilit na binagtas ang kabilang pampang,

Nangaghahanap ng luntiang damuhan,

Na pamatid-gutom at kapahingahan.

At ang magsing-irog!

Saksi ang malabay na dahon ng puno,

Sa lilim dinama tamis ng pagsuyo,

Ang mga pangarap ay dito binuo,

Walang magmamaliw sa kapwa kasuyo.

Ngayon ay nahan na?

Ganitong tanawin sa nasabing ilog,

Hinukay sinira ang angking alindog,

Kung nais damahin ang ligayang dulot,

Mangarap na lamang sa iyong pagtulog!